Ook al is het allang geen kerst meer, (alhoewel mijn kerstboom nog steeds in de kamer staat) toch speelt er met regelmaat nog steeds een kerstliedje door mijn hoofd. Ik kreeg het rond de kerst toegestuurd en hoorde het later zomaar nog een keer. Heel wonderlijk want het is een oud liedje dat nauwelijks meer gezongen wordt volgens mij. Het gaat als volgt.

Jezus zegt dat Hij hier van ons verwacht
dat wij zijn als kaarsjes brandend in de nacht
en Hij wenst dat ieder tot Zijn ere schijnt
jij in jouw klein hoekje en ik in’t mijn

Jezus zegt dat hij ieders kaarsje ziet
of het helder licht geeft of ook bijna niet
Hij ziet uit de hemel dat wij lichtjes zijn
jij in jouw klein hoekje en ik in’t mijn.

Het is een duaal liedje, Jezus daar en ik hier, maar vanuit non-dualiteit kun je het ook anders lezen. Het Ene Licht ziet zichzelf gereflecteerd in en als duizenden ‘andere’ Lichtjes. Liefde ziet zichzelf weerspiegelt.

Ik moest eraan terugdenken toen ik bij zoon, schoondochter en kleinkinderen op bezoek was in Amerika. Omdat ik niet zeker ben van mijn Engelse uitspraak volg ik inmiddels Engelse lessen, waarbij het vooral gaat om de uitspraak. Omdat ik het leuk vind om te oefenen, spreek ik nu vaker mensen aan als ik in Amerika ben. Het is wonderschoon wat er dan gebeurt.

Zo sprak ik in het koffiehoekje van een boekenwinkel een mevrouw aan en vroeg haar of ze in de buurt misschien een taalcafé wist om mijn uitspraak te oefenen. Spontaan bood ze aan om met regelmaat naar de boekenwinkel te komen, zodat ik met haar kon praten om mijn uitspraak te oefenen. Zomaar, terwijl ze niet eens in de buurt woonde, zo bleek later. Ik raakte met haar verder in gesprek en ze vertelde me over haar leven. Ze woonde al jaren in Amerika maar miste haar moeder in Schotland, voor wie ze op afstand nu niet zoveel kon zorgen, als ze zou willen. Maar vanwege haar 2 zonen bleef ze in Amerika wonen. De liefde voor haar zonen en haar moeder was duidelijk voelbaar. We spraken misschien maar een kwartiertje, maar haar liefde en haar behulpzaamheid raakten me.

Zo sprak ik ook een mevrouw aan in een speeltuin. Ze zat op een bankje en ik dacht dat ze, evenals ik, naar haar kleinkindje keek. Ze had wonderschone blauwe ogen, maar bleek blind te zijn. Ze vertelde hierover in alle rust en aanvaarding. Ze vertelde zomaar over de gesprekjes die ze met God voerde. Ze zegende mij bij het afscheid en ik zegende haar.  

Ik sprak een mevrouw die elke dag langs liep in de buurt van het huis waar zoon en schoondochter wonen. Een gesprekje van nog geen 3 minuutjes, ze vertelde me over haar kinderen die zich zorgen maakten over haar gezondheid en daarom liep ze nu elke dag een uurtje om haar gezondheid te verbeteren. Liefde was duidelijk voelbaar.

In een bus was er de man, die me vertelde over de ongeneeslijke kanker die hij had gehad, maar hij hoorde op een nacht een stem en zag een licht dat hem aanraakte. Daarna was hij genezen. Hoe onwaarschijnlijk het verhaal misschien mag klinken, de man kwam oprecht en liefdevol over. Zijn aanwezigheid verwarmde mijn hart.

En dat is misschien wel wat er met het bovenstaande liedje bedoeld wordt.
Het klinkt ook zo geruststellend. ‘Jij in jouw klein hoekje en ik in’t mijn’.

Ik wil het het nog wel eens in grote dingen zoeken, of raak bijna verloren als ik kijk naar alle vreselijke dingen die in de wereld gebeuren, maar juist op mijn eigen plek, daar waar ik ben, mag Liefde schijnen, die ik ten diepste ben. Net zoals de mensen deden in de hartverwarmende gesprekjes die ik had.

En het maakt niet uit of het helder licht geeft of ook bijna niet, zo zegt het liedje. We hebben allemaal dagen, waarop het Licht moeilijker zichtbaar is, dat we niet zo lijken te schijnen, maar er is geen oordeel over. Er wordt gezien dát we lichtjes zijn. En wie weet kom ik op dat moment jou tegen, als mijn licht wat minder schijnt en verlicht jouw licht mijn licht. En andersom.

Precies daar waar we zijn mag het Licht stralen.

Namaste,
Greetje