De afgelopen week had ik een wat vreemde droom. Ik droomde dat ik naar iemand toe ging die dromen uit kon leggen. Ze vroeg me naar mijn droom van de afgelopen nacht, maar dat was lastig want ik had geen droom gehad. Voordat het problematisch werd, werd ik wakker. En ik realiseerde me dat dit vreemd was. In de droom was er een probleem omdat ik niet gedroomd had, terwijl alles een droom was!

Het deed me denken aan een uitleg die vaak gebruikt wordt in boeken over non-dualiteit. Het leven dat we leiden is één grote droom, een illusie. Nu hoor ik je zeggen: ’Dat klinkt leuk hoor, maar als ik mijn teen stoot doet het echt pijn en als ik tegen een boom rijd, ben ik zeer waarschijnlijk toch echt dood.’ Ja dat lijkt te kloppen, alleen in mijn droom leek mijn probleem ook levensecht! Ik wist zeker dat ik niet gedroomd had, terwijl het één grote droom was….

Het doet me denken aan een bijzonder gesprek dat ik had met een lieve vriendin. Ze werd gestoken door een insect wat bijna haar dood veroorzaakte. Tijdens dit gebeuren had ze een bijna-dood ervaring. Ze vertelde dat ze in een soort Veld terecht kwam, waar een ongelooflijke vrede en rust was. Het Veld was oneindig en vandaar ‘zag/wist’ ze dat het leven op aarde niet het echte leven is. Alle zorgen leken irrelevant.

Het bijzondere is, dat een zelfde soort ervaring me onlangs verteld werd door twee andere lieve vriendinnen. Bij hen was het echter geen bijna-dood ervaring maar iets wat hen zomaar overkwam.

Ook zij ervoeren een soort Veld, een Veld waar ze wel waren, maar niet als hun lichaam. Het was een soort van Zijn. Ook hier was vrede en rust aanwezig en ook zij gaven aan dat de alledaagse zorgen en problemen ‘daar’ niet mogelijk waren. Er was overigens ook geen ‘daar’. Het Veld was niet ergens, het was er. Iets wat ons brein maar moeilijk kan pakken, ons brein heeft tijd en plaats nodig. Maar het Veld niet.

Ik sprak erover met mijn moeder, ook zij heeft jaren geleden een bijna-dood ervaring gehad. En ze gaf aan dat het niet met woorden is uit te leggen. ‘Ik was er wel, maar ik was er niet met mijn lichaam, ook mijn gedachten en gevoelens waren er niet, het was heel vredig, maar ik was er wel degelijk’. Ook zij sprak over oneindigheid en over een bijzondere Licht. ‘Misschien zijn de beste woorden wel ziel, Liefde of geest’ zei ze, ‘voor wat ‘ík’ daar was’. Ze is niet bang om dood te gaan. ‘Het lichaam is toch niet wie ik ben’, zegt ze , ‘dat wat ik echt ben, gaat nooit weg’.

Ik denk dat dít het is waar onze levensechte levensdroom over gaat. We denken dat we onze lichamen, gedachten, gevoelens, persoonlijkheid zijn. We lijken immers toch in dat lichaam te zitten!

Maar als je goed oplet, ontdek je, dat je het lichaam waarneemt, je gedachten waarneemt, je gevoelens en gebeurtenissen waarneemt. Dat alles gaat voorbij en verandert, maar het waarnemen niet! Alle vier de mensen die spraken over hun (bijna-dood) ervaring gaven aan, er was Bewust Zijn, ik was er, maar niet als ik!

Zou dát de grote levensdroom illusie kunnen zijn??
Dat we denken hier op aarde te zijn als persoon, maar in werkelijkheid Gewaarzijn/BewustZijn zijn, dat ervaringen heeft? En dat al die ervaringen plaatsvinden in BewustZijn. Zou het kunnen zijn dat dát onze werkelijke identiteit is?? Dat er alleen dat ene Bewust Zijn is, dat zich in veel ikjes en ervaringen lijkt te splitsen?

Namaste,
Greetje