December is vaak een maand van cadeautjes en Licht. Voor mij is het echt een Licht cadeau dat 4 mensen hebben toegezegd om twee maal per jaar een column aan te leveren voor ‘De kracht van Liefde’.
Vandaag een column van Jotika Hermsen. Zij is een boeddhistische leermeester en was ook 24 jaar een katholieke non. Meer over Jotika en de andere columnisten vind je op de pagina columnisten.
De vorige nieuwsbrief ging over oordelen die we soms hebben over anderen en wat daarvan de reden kan zijn. De onderstaande column van Jotika Hermsen sluit hier naadloos op aan.

♥♥♥

Vrienden

Met een broodje brie in een verwarmde trein kijk ik uit over de groene vlakten van de polder. Ik ben op weg van Zwolle naar Amsterdam. Grazende koeien en schapen vormen een vredig uitzicht. In mijn hoofd speelt één zin: ‘Ze lopen op Nikes en hebben een Iphone!!’
Dit klinkt niet zo vredig. Dit klinkt eerder beschuldigend. Het is net gebeurd: ik heb ZE gezien. ZE wie? Een drom mensen kwam me tegemoet op het station in Zwolle. Een vreemde groep. Vanmorgen vroeg  om half negen liepen ze al op het perron met een onduidelijke leider. Iemand met een geel hesje. Was die van de trein? Of van het station? Hij wees met zijn rechterhand naar rechts, de groep volgde zonder te spreken. Ik dacht aan gevangenen.
Hoofdzakelijk mannen, met lichtbruine huidskleur en zwart sluik haar. Ze hadden allemaal een tas bij zich. De meeste tassen leken half leeg. Sommigen hadden ze dubbelgevouwen onder de arm. Verder waren ze ingepakt met mutsen en dassen. Toen ik stil stond om naar ZE te kijken, zag ik meer mensen staan. Ik keek iemand aan…zonder wat te zeggen wisten we: dat zijn ZE dus; ook hier in Zwolle. De vluchtelingen.

Waar zijn de  Nikes en Iphones?
Plotseling zie ik overal vluchtelingen. Als ik het broodje brie koop, reclame van de dag, 3,75 bij de Hema, overweeg ik: zal ik dat nu wel doen? Zij hebben niets. Als ik twee bruin getinte mannen, met sluik haar  langs de rekken zie schuiven denk ik: ‘Die gaan jatten.’ Ik wil het niet denken, maar het komt wel in me op.
Ter rechtvaardiging hoor ik in mezelf: ‘Hoe kan het ook anders als je niets anders dan je vege lijf hebt kunnen redden. Ik zou het ook doen.’ Waar hebben we het over?

We hebben het over ZE. Ze, de anderen! Ze, die wij niet kennen. Willen wij ze kennen? Of voelen we ons ongemakkelijk zo gauw ZE in de buurt komen?  Zeggen we liever: ‘Wat heb ik met je te maken? Wat moet je hier?’
‘De gemeentes zijn het gedoe zat met de vluchtelingen’ kopte de Stentor krant.

De Boeddha leert ons: ‘Er zijn geen vreemden, enkel vrienden die wij nog niet ontmoet hebben.’

Jotika Hermsen

♥♥♥

Toen ik de column voor de eerste keer las, voelde ik het wringen in mezelf, want nee, ik wil niet zo denken! En toch….ook mijn gedachten gaan vaak sneller dan ik soms wil. En als ik ze wegduw, blijven ze terugkomen. Jotika en Boeddha geven handvatten. Ik mag mijn oordelende gedachten onder ogen zien, ze herkennen en erkennen. En accepteren dat ik soms denk wat ik niet wil. En juist als ik dít accepteer, dan lukt het om ze los te laten en kan ik ze vervangen door gedachten die wel kloppen. Want jij en ik, wij zijn afkomstig uit dezelfde Bron.

Er zijn geen vreemden, enkel vrienden die we nog niet ontmoet hebben.

Namaste,

Greetje