Een paar weken terug besloot ik om zomaar eens een oud boek uit mijn boekenkast te pakken om weer eens door te lezen. Mijn oog viel op Spiegelogie van Willem de Ridder. Ik bladerde er doorheen en ik zag het zinnetje ‘We zijn allemaal Eén’. Dat triggerde, dus ben ik het boek weer gaan lezen. Ik kocht het denk ik 20 jaar geleden.
Het gaat er over hoe je dingen kunt manifesteren en voor jou kunt laten werken. Ik vind het een wat bijzonder boek, want als alles Eén is, waarom zou je dan iets voor jou moeten laten werken in jouw voordeel? Dan heeft het meer met je persoonlijkheid te maken en dat is niet wat je bent, vanuit non-dualiteit gezien. Je bent het Ene, wat zich tijdelijk laat zien als een persoonlijkheid, net als een klompje goud tijdelijk kan verschijnen als een ring. Maar net zoals bij de ring, waarbij je zou kunnen vergeten dat het goud is, omdat alle aandacht naar de vorm gaat, vergeten wij vaak dat we niet onze persoonlijkheid zijn, maar het Ene. Het is leuk om die persoonlijkheid te verbeteren (overigens een nooit eindigende bezigheid), maar het is zinvoller om je te herinneren wie je echt bent, omdat er dan pas echt iets gebeuren kan. Ik weet ook niet of ik het boek ga uitlezen. Misschien om te kijken of er nog een draaiing komt.
Maar ik ben wel héél erg blij dat ik dit boek uit mijn boekenkast pakte. Want waar het boek ook overgaat is: Dát waar we onze aandacht op richten, groter wordt. Iets wat ik al zo vaak heb gelezen en ook ervaren heb, maar opeens viel HET naar binnen en werd het duidelijk.
Ik richt me nog steeds op de steeds erger wordende situatie in het Midden-Oosten. Ik wil niet wegkijken, omdat ik het gevoel heb dat ik de mensen daar dan in de steek laat. Maar waar ik me dan op richt is oorlog en ellende. Ik sprak er met mijn man over en opeens rolde er zomaar uit mijn mond: “Eigenlijk is er meer vrede in de wereld dan oorlog, laat ik me dáár op richten en dankbaar zijn voor de vrede die er wél op veel plekken is.” Sindsdien mediteer ik met regelmaat, waarbij ik me richt op, en dankbaar ben voor de vrede die er IS. En zie ik die vrede als een olievlek zich als vanzelf uitbreiden. Ik als persoonlijkheid kan daar niet heel veel in veranderen, maar als ik me herinner dat ik zelf ten diepste die Vrede ben, gebeurt dat uitbreiden vanzelf. En dat is ook wat er in dat boek staat, richt je ergens op, wees er dankbaar voor en laat het dan los in de overtuiging dat het Universum/het Ene/ God/Allah/het Absolute er verder mee gaat. Waarbij ik graag toevoeg: voor het hoogste goed van (ieder)één. En dat geeft eindelijk rust!
Doe je mee? Mediteren en dankbaar richten op vrede die er al is!! Misschien deed jij het al lang en dat is superfijn. Ik ben blij dat ik nu ook mee kan doen, met een Licht en opgelucht hart.
Namaste,
Greetje
