Onlangs ving ik een gesprekje op tussen dochter en kleinzoon. Hij was nogal boos en ze zei tegen hem dat ze kon zien dat hij héél boos was. Zo boos dat ze dacht dat hij wel even tegen de zitzak zou willen slaan en dat dat ook mocht. ‘Je mag niet tegen mensen slaan, maar als het helpt mag je best op de zitzak slaan. Dan kan je boosheid eruit komen’. Toen hij gekalmeerd was, vertelde ze dat boosheid en verdriet net als wolken in de lucht zijn, ze komen, maar ze gaan ook weer weg…

Het deed me denken aan mijn opleiding tot non-duaal coach. Ook hier leren we dat emoties komen en gaan en dat het geen zin heeft om ze weg te willen hebben of niet te willen voelen. Integendeel, ervaar ze! Ervaar de wolk die langs komt. Ga er in en ontdek wat er in de wolk aanwezig is.

Emoties nemen hun eigen tijd. Ze kunnen heel pijnlijk zijn, maar vaak maken we ze zelf heftiger door onze verhalen die we eraan toevoegen. Hij mag toch niet…, zij zou moeten…, enz. De rij is eindeloos. De praktijk is dat het toch gebeurt en dat wij( lees ik) hier een oordeel over hebben (heb). Maar onder dat oordeel zit vaak een behoefte waar we aan voorbij gaan of die we vervuld willen hebben door de buitenwereld. Je kunt die behoefte vergelijken met een emmer met een gaatje in de bodem. Je kunt de emmer wel vullen maar vroeg of laat raakt hij toch weer leeg en dan zit je weer met het zelfde gevoel, dezelfde behoefte. En dezelfde kwesties dienen zich in een andere vorm weer aan.  Soms zo slim vermomd dat ik ze nauwelijks herken als weer dezelfde behoefte…

Vaak vragen mensen aan mij als ik vertel dat ik een opleiding volg tot non-duale coaching, waar dit over gaat. Ik vind het moeilijk om uit te leggen. Ten eerste omdat non-dualiteit zich moeilijk laat uitleggen én omdat het om een totaal andere manier van coachen gaat dan ik tot nu toe gewend ben. De gangbare manieren van coaching  gaan er vaak over hoe je het gat van de emmer kunt dichten, hoe je kunt leren houden van jezelf. Waar overigens niets mis mee is en wat zéér behulpzaam is. Het is alleen geen eindstation, zoals ik altijd gedacht heb.  Ik leer steeds meer te zien dat het niet alleen gaat om het dichten van het gat in de emmer, het leren houden van mezelf, maar ook leren zien dat ik geen emmer nodig heb, omdat ikZelf Liefde ben. Soms vang ik er een glimp van op, vaak ben ik weer bezig met mijn emmer(s) en denk ik ‘ik leer het nooit’, maar ‘gelukkig’ wordt er in de opleiding gezegd, dat dit een levenslang proces is…
Drie stappen vooruit en twee achteruit is nog altijd één vooruit.

P.S. Wellicht ten overvloede (;)), maar zolang we nog niet verlicht zijn, zullen we altijd behoeftes hebben. Ook die komen en gaan. En er is niets mis mee om om een omarming te vragen, als we daar behoefte aan hebben. Gelukkig maar!

Met een liefdevolle omarming,
Greetje