Plotseling sprong het licht aan.         
En weet je wat ik zag?
Er is alleen maar Licht!
Licht is alles wat er is.

De ontdekking

Ik kan niet zeggen hoe of waardoor het gebeurde, maar ineens zag ik het. En het was zo groots en overweldigend, zo onbegrijpelijk dat ik er wel even van moest bijkomen. Want wat ik zag was dat alles, werkelijk alles, elke vorm, elke gedachte, elk waanidee, elk woord, elke daad, elke stap, elke misstap, ieder mens, ieder dier, iedere eigenschap, ieder gebaar, ja, alles – en alles kent geen enkele uitzondering! – onvoorwaardelijke Liefde is. Alle vormen, structuren, beelden, woorden, daden, waarnemingen of gewaarwordingen, alles wat is en verschijnt, verdwijnt en ooit verschenen en weer verdwenen is, is onvoorwaardelijke Liefde die zich toont in al haar toonaarden.

Hier kun je met je gezonde verstand toch niet bij? Jij, ik, stoelen, bomen, kernwapens, vervuiling, zon, regen, verdriet, wanhoop, leugens, machtspelletjes, schoonheid, destructie, bloei en verval, alles, werkelijk alles wat je maar noemen of bedenken kunt is eenheid, is die ene energie die onvoorwaardelijke Liefde genoemd kan worden.

Er is niets waarin die Liefde ontbreekt. In alles zit ze vervat. Maar andersom ook: onvoorwaardelijke Liefde is alles wat er is.

Meer is er niet, buiten Liefde is er niets. Er is niets wat geen Liefde is.

Door dit zo te stellen, is niet alleen de kans op verzet of tegenwerping van het verstand groot, maar ook op verwarring. Want ik duid iets aan wat niet te duiden valt. Taal is beperkt, zeker als het gaat om verwoorden van dat wat is. Ik heb het dus net Liefde genoemd maar het valt eigenlijk niet te verwoorden. Er kan dan ook net zo goed een ander woord  voor gebruikt worden, en dat gebeurt ook. Woorden als God, één, het ene, eenheid, energie, het zijn, het Licht, het niets, het al, ze verwijzen allemaal naar hetzelfde. Ik gebruik een woord om het onvoorstelbare te verwoorden. Maar het woord is nooit wat bedoeld wordt. Nooit.

Liefde kent geen scheiding. Ze is niet het ene wel en het andere niet. Liefde transformeert alle tegenstellingen. Ze is wat onze (denk)wereld van tegenstellingen – de dualiteit – overstijgt én tegelijkertijd insluit of mogelijk maakt.

Liefde of eenheid valt niet te kaderen. Daarom valt het niet te begrijpen en kunnen we ons er geen voorstelling van maken.

We zijn het. En dit kunnen we vergeten zijn. Maar ook als we het vergeten zijn, zijn we het. We kunnen het niet niet zijn. Dus ook als we volkomen opgaan in de wereld van tegenstellingen, zijn we die Liefde, die eenheid, het zijn of hoe je het ook noemen wilt.

♥♥♥

Olette Luitwieler
De levensdroom – Over de grap van het ik
Uitgeverij Samsara