Door Betsie van den Langenberg.
Geruime tijd voelde ik de drang om op te schrijven wat ik in mijn leven heb ervaren.
Lang heb ik gedacht dat het mijn zielepijn was wat in mij gekend wilde worden.
Wat gekend wilde worden, was en is de onvoorwaardelijke liefde. Liefde die ook wel God wordt genoemd.
Zolang ik mij herinneren kan, ervaar ik mijn wereldse zijn anders dan andere mensen. Het is alsof mijn zijn zich afspeelt in twee werelden.
Twee werelden welke in feite één zijn. In de ene wereld staat mijn menselijke denken en doen centraal.
In de andere wereld draait alles om bewustzijn-in-beweging, gelijk het licht. In feite ben ik dan geen ik. Maar Liefde. Voorbij woord en beeld. Een soort gelijktijdig zijn en niet-zijn.
Deze wijze van zijn is stil, teder en zacht. Grenzeloos, eeuwig en alomvattend. Levend, groeiend en bloeiend. Het is een wijze van zijn wat naar mijn beleving in iedereen zit.
In alles en iedereen. Ik als mens bén dat. Ik heb natuurlijk mijn menselijke gedachten en eigenaardigheden, maar ik ben ook dat wat hieraan voorbij gaat.
Deze verbondenheid en Liefde is er altijd.
Wanneer ik één word met deze Liefde beweeg ik als het ware mee met een dansend licht. Ik laat mij dan leiden door haar energie.
Door haar bewegingen valt mijn denken uit de tijd. Onderscheid tussen toen en nu verdwijnt als hier en daar. En zo swing ik mee in een eindeloos universum.
Mensen, dieren, bomen, aarde in al haar vormen: ik ervaar ze als doorzichtige nevelen. Zij mengen zich voortdurend als kleurrijk pastel.
In mijn leven heb ik meermaals ervaringen van eenheid gekend. Deze ervaringen wil ik graag met je delen. Meer uitgebreid kun je ze lezen op mijn website.
Welkom!
Betsie van den Langenberg