Ik was geschokt toen ik de woorden van Rumi op mokken, T-shirts, muren en hippe sieraden zag geschreven. Was dat ‘mijn Rumi’? Het was dezelfde schok die ik voelde toen ik de woorden van de Kleine Prins en Winnie the Pooh op allerlei gadgets zag. Op het christelijk lyceum had ik mij Jezus toegeëigend. Die was helemaal privé van mij. Als ik hoorde hoe anderen hun preken en spreken met woorden van mijn ‘helden’ opfleurden, leek het mij zoiets als ‘vreemdgaan’. Die prachtige woorden waren toch van mij? Had Jan en alleman daar een relatie mee?
Nu bewonder ik mensen die proberen die woorden naar de harten van mensen te dragen. Een filosoof vroeg zich laatst af of mensen die het over ‘het onzegbare’ hebben, niet te lui zijn om het een keertje tenminste te proberen te zeggen. Misschien moet je zo’n filosoof uitnodigen om eens diep in het onzegbare te duiken en daarna te zwijgen.             

Abdulwahid van Bommel

♥♥♥

Bovenstaande tekst is het derde deel van de prachtige tekst die Abdulwahid van Bommel schreef.

Het doet me denken aan een boek wat ik aan het lezen ben van Bernardo Kastrup, More dan Allegory. Het gaat hierin over hoe mythes/verhalen, verwijzen naar het goddelijke, om ons elke keer weer te herinneren aan wie we werkelijk zijn. Je bent de spiegel van goddelijke schoonheid. We hebben hiervoor elke keer richtingaanwijzers, reminders nodig. We krijgen ze ongevraagd heel vaak aangereikt, maar herkennen ze niet altijd. We kunnen ze ook zelf maken en zelfs op gadgets laten printen. Om, zoals Abdulwahid zo prachtig zegt, deze woorden naar ons hart te laten dragen om ons te helpen herinneren.

Welke woorden helpen jou hierbij??
Zo kun je een richtingaanwijzer maken, voor het geval dat je de blaadjes aan de bomen mist.

Namaste, Greetje