Als je mij zou vragen wat is je grootste wens, zou ik daar het grootste deel van mijn leven op hebben geantwoord: Verlicht worden, of in Christelijke termen, in God zijn.

Maar sinds ik mij bezig houd met non-dualiteit komt daar verandering in. Wat steeds meer voorzichtig echt begint door te dringen is dat Ik allang verlicht ben, maar dat égo verlicht wenst te worden. En dat is een lastig gebeuren want misschien kan ego helemaal niet verlicht worden en is het ook niet zijn taak.

Ego is nodig en bedoeld om het lichaam in veiligheid te houden en ‘wat’ sociaal wenselijk gedrag te laten zien zodat we in deze wereld/maatschappij kunnen functioneren. Maar er is niet voor niets een wens, een verlangen, een zoeken naar verlichting. Zou dit toch ego kunnen zijn? Of is het meer het zachte fluisteren van mijn ziel. Die weet heeft van Eenheid, maar ook de dualiteit kent? In feite maakt het niet uit denk ik, waar die fluistering, dat zoeken, het verlangen vandaan komt. Belangrijker is dat het er is! Want het heeft een functie, die onvrede die we vaak voelen.

Ik denk dat iedereen het kent, misschien niet in de termen van Verlichting, maar ieder mens verlangt naar vrede, liefde en rust. We vertalen het alleen zo vaak naar buiten, in spullen, werk, huis, enz. Daar is het te vinden.
Dat het daar niet te vinden is, weet ik inmiddels wel, maar minder duidelijk was voor mij dat het zoeken naar Liefde, geluk, vervulling zich voort kan zetten in relaties. Ook daar buiten mij, realiseerde ik me, probeer ik de liefde te vinden in liefdevol en verantwoordelijk aanwezig te zijn voor anderen, partner, kinderen, kleinkinderen, familie, vrienden.

Op zich niets mis mee, maar van waaruit gebeurt dit? Het vraagt om te kijken met een liefdevolle, empathische, maar zeker heldere en scherpe blik. Want ego is er snel bij om deze blik te vertroebelen en dan lijkt mijn streven heel prijzenswaardig. Maar stiekem is er toch misschien ook nog iets anders aan de hand. Als ik nu maar lief ben, dan komt het goed met mij. Dan ben ik goed genoeg, wordt ik niet in de steek gelaten, enz….. en als ik goed voor iedereen zorg, komt het goed met iedereen en kom ik niet alleen te staan.

En dan is het een strategie, zoals het in de non-dualiteit genoemd wordt. Een strategie om te krijgen wat je zoekt, Liefde, vrede, rust noem maar op.

Maar al die strategieën brengen me niet wat ik zoek. Zolang ego blijft zoeken zal ik niet vinden, want ego komt niet op het idee om zich om te draaien. Ego is ook te bang om zich om te draaien, want dan moeten de strategieën om ‘veilig’ te blijven, worden losgelaten. En dat overleef ik niet, denkt ego. En dát ziet ego heel zuiver!! Daar overleeft ego niet, als ‘eigenaar’ van mijn leven. Daar overleeft mijn persoonlijkheid het niet. Dat is de dood, waarbij ego denkt dat mijn grootste angsten dan werkelijkheid worden. Dat ik toch niet goed genoeg ben, eenzaam ben, niet veilig ben. En dat is nu net waar ego het mis heeft. In mijn grootste angst bevindt zich de oplossing. Na de dood, Goede Vrijdag, blijkt er opstanding te zijn.

Misschien kan dát ons helpen om naar die angst te kijken. Dáár is het verlangen voor nodig, het verlangen mag groter worden dan de angst. Elke keer als er onvrede, verdriet, angst, boosheid, enz. opduikt is dit een herinnering. Een herinnering aan wie Ik echt ben, een herinnering om me om te draaien naar wie Ik werkelijk ben.

Vaak is er hulp nodig, want alleen kan de persoonlijkheid dit niet aan en onze blik is meestal niet scherp genoeg. Maar als ik toch voorzichtig stapjes durf te nemen, komen er steeds meer momenten dat ik zie, er is allang verlichting. Ik was ‘alleen’ vergeten wie Ik was. En dat nodigt uit, om stapje voor stapje verder te gaan.

Het is Pasen, elke dag opnieuw.

Namaste,
Greetje