Vandaag een tekst afkomstig uit het boek ‘Iedereen weet. Zen en religie in tijden van wetenschap’ geschreven door Edel Maex.

Ik denk altijd maar dat de echte verlichten (als dat woord al enige betekenis heeft) niet de grote leraren zijn, maar onbekend mensen die je toevallig op straat tegenkomt en die naar je glimlachen, waarna je je goed voelt zonder dat je weet hoe het komt. Getuigen van verlichting is handelen. Het is: niet iets heel bijzonders doen. Het vraagt niet om heldendaden, meestal toch niet. Het drukt zich uit op deze plek. Dat maakt het soms heel banaal. Soms denken we dat we grote dingen moeten doen. De problemen in Syrië op lossen bijvoorbeeld. Maar discussiëren over wat we moeten doen in Syrië, is oneindig veel makkelijker (en vrijblijvend) dan goed omgaan met de mensen met wie je samenleeft of samenwerkt. Dit is de plaats, herhaalt de Avatamsaka Sutra telkens weer.

Ook onze werkplek is de plaats. Voor de arts is het luisteren naar de patiënt. Voor het meisje aan de kassa is het correct en vriendelijk zijn voor die eindeloze stroom klanten, van wie vele – wel sommige – niet altijd even correct en vriendelijk zijn. Voor de onderzoeker is het de zoektocht naar mechanismen die de bloeddruk verlagen. Voor de officier op een vredesmissie is het de bereidheid om een verantwoordelijkheid te nemen die anderen liever ontwijken omdat zij onvermijdelijk terecht komen in verscheurende situaties waarin het niet duidelijk is wat de juiste beslissing is.
Dit is de plaats. Voor iedereen een andere plaats met andere vragen.

Edel Maex.

∞ ∞ ∞

Bovenstaande tekst doet me denken aan een gebeurtenis afgelopen jaar toen ik op vakantie was. Een hele kleine doodgewone gebeurtenis, die toch veel indruk op me maakte.

Het was op een klein zandstrandje met prachtig blauw water. Op dat zandstrand stond een klein toiletgebouwtje, wat erg handig is als je een wat zwakke blaas hebt.

Toen ik op een dag daar op het toilet was, klonk er opeens een zachte vriendelijke stem die een soort van wiegelliedje zong/neuriede. De zachtheid en vriendelijkheid die uit de stem klonken, ontroerden me.
Het bleek de stem van de toiletjuffrouw te zijn. Ze was in alle rust zachtjes zingend bezig om elke keer weer nadat er iemand binnen geweest was, het zand weg te vegen dat steeds mee naar binnen werd gelopen.
Het toiletgebouwtje zag er zo netjes uit, rook heerlijk fris, was mooi wit en er stond een mooi takje met bloemetjes naast de wastafel. Zomaar even voelde ik me opgetild alsof ik in een warm badje van liefde terecht kwam.

Ik kom al jaren op datzelfde strand en ook in datzelfde kleine gebouwtje, maar nog nooit maakte het  indruk op mij behalve die keer. Ze verrichtte geen heldendaad deze mevrouw, maar wist mijn hart te raken door de zorg waarmee ze haar werk deed. De aandacht, warmte en vriendelijkheid die ze uitstraalde waren zo voelbaar. Het is maanden geleden, maar ik denk met grote regelmaat aan haar. En elke keer ontstaat er een warm gevoel rond mijn hart.

Wij weten niet wat we soms bij anderen teweeg brengen, maar blijkbaar zijn we op de goede plaats, of dat nu een kantoor, school, toiletgebouw of thuis is, om daar met liefde ons werk te doen.

Namaste, Greetje