Lief mens,
Vorige week ontving ik een tekst van Abdulwahid van Bommel voor de kracht van Liefde.
Zoals altijd vind ik ook nu weer zijn tekst diepgaand, ze roepen vaak vragen bij mij op en brengen inzicht.
Waarvoor mijn hartelijke dank!
Na wat heen en weer mailen ontstond daaruit de onderstaande tekst.
Ik hoop dat ook jij hier veel aan hebt en wens je nu alvast fijne feestdagen.
Mijn hart opende zich voor indrukken, in elke vorm;
een weide voor gazellen en een klooster voor monniken
een huis voor idolen en een Ka’ba om omheen te lopen,
de stenen tafelen van de Tora en het perkament van de Koran.
Mijn religie is liefde zelf. Welke richting haar karavanen
ook gaan, liefde is mijn religie en mijn geloof.
Dit heerlijke verwondering oproepende gedicht van Ibn ‘Arabi is net zo vaak geïnterpreteerd als gekritiseerd. Het vat innerlijke eenheid van religie in liefde samen. De liefde waar hij over schrijft is veel meer dan zo maar een sentiment. En het universalisme dat hij omhelst is veel meer dan alleen maar in vrede naast elkaar bestaan. Het verwijst onder meer naar een diepzinnige spirituele transformatie waarin tegenpolen één worden en de beperkingen van individueel bestaan worden weggevaagd door Liefde, de kracht die de kosmos bezielt.
Inderdaad: slechts woorden, als we de liefde met de kleine l niet weten te transformeren in de grote universele Liefde met de grote L…
We zien woorden van haat realiteit worden in de wereld. Is er iets mis met onze gebeden en meditatie dat we de haat in de wereld niet weg lijken te kunnen vagen met een branding van liefde?
Soms vinden we troost in relativering.
‘Terwijl we dit lezen dienen we ons ervan bewust te zijn dat ons leven niet meer is dan een ontwaken tussen twee sluimeringen. We zijn het stof van dromen tussen luchtspiegelingen; we zijn de bubbel die tevoorschijn komt als twee golven op elkaar te pletter slaan. Een heilige spreuk zijn we, geschreven op water.’ Schreef Mīrzā ‘abd al-Qādir Bīdil.
Slechts een spreuk, die verdwijnt in de golven… Maar wel een heilige spreuk!
Is er misschien iets te doen voor ons als stof in die aardse droom, zodat we liefde kunnen veranderen in Liefde?
Is dat misschien waarom we verschijnen op aarde? Om te ontdekken ‘wie of wat ben ik?’
Kan Ramadan of Pasen hierover gaan?
Opstanding uit de ego-dood, om te ontdekken wie of wat je bent…
Moriya Sen’an[1] dichtte:
‘Begraaf me als ik sterf
In een herberg
Onder een wijnvat
Als ik geluk heb
lekt het vat’.
Zijn wij ‘het wijnvat’ of liggen we eronder?
[1]De naam van de dichter, “Moriya Sen’an” zorgt voor een woordspeling in de laatste dichtregel: “met wat geluk lekt het vat”—”mori ya sen nan”. Vroom zeg ik er bij dat mystici meestal geheelonthouders zijn en de wijn die uit het vat drupt, voor goddelijke nabijheid staat.