Het is alweer een hele tijd geleden dat ik op een dag van de markt terug fietste naar huis. De zon scheen en ik was verdiept in mijn gedachten. Totdat ik opkeek en opeens een diepe rust ervoer. Ik zag de gebouwen op de boulevard waar ik langs fietste, maar opeens was het anders. De diepe rust hield niet heel lang aan, maar opeens flitste het door mijn hoofd: ’Zo voelt het dus, wel ín de wereld, maar niet ván de wereld’. Het was een zin die ik vaak gelezen heb, maar nooit was het zo helder als op dat moment, terwijl ik daar helemaal niet mee bezig was. Ik werd in beslag genomen door van alles en nog wat. En zomaar opeens was daar die ervaring van diepe rust en het diepe weten. En ook het grote verschil tussen ‘wel of niet ván de wereld’ zijn.
Het is een ervaring die kort duurde maar ik ben het nooit vergeten. Vaak als ik op datzelfde stukje fiets, kijk ik even naar die gebouwen, en toch zien ze er anders uit dan toen op dat moment. Toen ik opeens wel ín de wereld was, maar niet ván de wereld. Alsof het open was op dat moment, vrij en ruim. Alles was er, maar het nam geen bezit van mij.
Helaas is het nogal eens andersom, dan ben ik in de wereld en ook van de wereld, als ik bijvoorbeeld het nieuws volg, wat ik misschien beter niet kan doen. Maar dat is wat lastig met een dochter die op dit moment in het Midden-Oosten woont. Ik merk dat ik er heel vaak verdrietig van word en soms ook cynisch reageer bij vele gebeurtenissen die daar plaats vinden. Hoe kan het toch dat mensen zo met elkaar omgaan? En dan word ik meegezogen in alles wat daar gebeurt.
De afgelopen week gebeurde er iets bijzonders. Ik sprak erover met een lieve kapster bij de kapsalon waar ik naar toe ga. En opeens zei ze: ‘Wat zou Mooji over oorlog te zeggen hebben?’ (Mooji is een spiritueel leraar. Zijn leer is verweven met de kracht van Advaita. Dat is het pad van non-dualiteit dat ons leert dat we één zijn met het pure bewustzijn.) Ze stuurde me later een linkje toe. Ze had gevonden wat Mooji erover zei. Als eerste raadt hij aan om niet te veel naar het nieuws te kijken, omdat niet altijd de hele waarheid wordt gezegd. En omdat het je mee kan zuigen in de ellende. Vervolgens gaf hij aan dat als je boos wordt, je boosheid aan de wereld toevoegt en angst het gevolg kan zijn. Misschien geldt wel hetzelfde voor verdriet? Hij gaf ook aan dat cynisme eveneens niet op zijn plaats is. In plaats daarvan benadrukte hij dat bidden het hoogste is wat we kunnen doen. Hij zei: ‘Bid voor vrede en harmonie. Bidden helpt het meest als het komt uit een vriendelijk en liefhebbend hart. Laat je niet in beslagnemen door angst en boosheid. Niemand wint door oorlog. Blijf onthouden, God is Liefde. Bidden brengt licht in ieders hart.’
Ik vind het soms wat moeilijk, want als alles Eén is, tot wie bid je dan? Maar nog geen dag later had ik een gesprekje met mijn wijze moeder en ze vertelde over een bijeenkomst waar ze was geweest en ook daar was de conclusie, blijf in Liefde en gedenk juist de mensen in je gebed waarvan je bijna niet meer zien kunt dat ze Liefde zijn. Dezelfde dag nog was ik bezig met de site van de kracht van Liefde en ik kwam een heel oude tekst tegen, ook daarvan was de strekking, bidden werkt. Tsja, drie keer in zeer korte tijd dezelfde boodschap, is niet voor niets. Maar wat kan ik dan bidden? Ook daarop kwam een antwoord: ‘Bid voor vrede, liefde en dat ieder mens mag gaan beseffen wie hij/zij ten diepste is’. Het mooie is dat bij dát gebed, mijn hart zich als vanzelf vult met Liefde. En het helpt me om wel ín de wereld te zijn, maar niet ván de wereld.
Lief mens, wat is jouw gebed voor de wereld, dat ook jouw hart met Liefde en Licht kan vullen, zodat je wel ín de wereld bent, maar niet ván de wereld.
Namaste,
Greetje
