Deze keer een prachtige tekst van één van de vaste columnisten van de kracht van Liefde, Marga Haas.

Geen harnas aantrekken

Bij I Samuël 17:23 en 31-40

Een klein voorval in de supermarkt. Ik sta met een mandje aan mijn arm te wachten tot ik mijn boodschappen op de band kan leggen. Dan komt er een mevrouw naast me staan. Ze wijst op de vloertegel voor mijn voeten. ‘Sorry, maar ik stond hier. Ik was alleen vergeten mijn appels te wegen.’ Direct is daar een stemmetje in mijn hoofd. ‘Opgestaan is plaatsje vergaan!’ Waar heb ik dát geleerd? Kleuterklas waarschijnlijk. Ik doe een stap achteruit en maak plaats. Maar iets in mij voert een strijd. Ik voel me een softie.

Thuis denk ik erover na. Wat roert zich allemaal in mij? Die drang om mijn terrein af te bakenen – wat roept die strijdlust in mij op? En meteen zie ik David en Goliath voor me. Goliath de reus, die met zijn volledige wapenrusting aan staat te roepen en uit te dagen: ‘Wie durft het tegen mij op te nemen!?’ David durft dat. Koning Saul trekt David zijn eigen harnas aan en wil hem zo het strijdtoneel laten betreden. Maar David komt er al snel achter dat hij zich daar niet in kan bewegen. Dat was wat er bij mij gebeurde. Iemand zegt tegen mij: ‘Dit is mijn plek’, en ik denk meteen: ‘Jammer voor u, maar nu is het míjn plek.’ Iemand trekt zijn harnas aan en voordat ik het weet, heb ik er ook een aan.

Wat zonet in de supermarkt gebeurde, komt veel vaker voor. Iemand gaat in de aanval en ik reageer daarop door in de verdediging te schieten. Iemand geeft zijn mening en ik reageer daarop door mijn mening daar tegenover te stellen. Iemand geeft me de boodschap ‘Ik heb gelijk’, en ik reageer met de boodschap ‘Nee, ík heb gelijk’. Inderdaad: iemand trekt zijn harnas aan en voordat ik het weet, heb ik er ook een aan. Maar wíl ik wel strijden in een harnas? Wil ik überhaupt een strijd voeren? En ik zie ineens dat er keuzeruimte is. Elke keer als er zoiets speelt, in de supermarkt of waar dan ook, heb ik de keuze: trek ik nu een harnas aan? Laat ik me verleiden of dwingen door het harnas van die ander? Het hóeft natuurlijk niet.

Dan schiet me te binnen wat de Duitse theologe Dorothee Sölle schrijft over mystiek. Mystiek is een oefening in de wijze van zien zoals God ziet. Allereerst: ze zegt niet (en ik ook niet) dat dat eenvoudig is! En ook niet dat we dat ooit volledig kunnen. Ze schrijft: een óefening in zien zoals God ziet. Maar dat geschreven hebbende, zie ik het ineens gebeuren. Een ander zegt iets tegen me vanuit háár perspectief, vanuit háár denken in mijn en dijn – en als ik niet oplet, laat ik me er automatisch in meezuigen. Kijk ik vanuit hetzelfde standpunt, een standpunt dat gekleurd wordt door geloof in scheiding, in: ieder zijn plek en waar ik ben, kun jij niet zijn en mag jij niet komen. En dat, terwijl ik me had voorgenomen te proberen vanuit Gods perspectief te kijken. Ik kan op dát moment ervoor kiezen dat perspectief te proberen te bewaren!

Het standpunt van die mevrouw in de supermarkt verleidt me om te kijken zoals zij blijkbaar ook kijkt: vanuit dualiteit, scheiding, of-of. Verleidt me om te reageren vanuit menselijk perspectief. Vanuit mijn beperkte standpunt met mijn o zo gekleurde bril. Maar ik wil oefenen in zien zoals God ziet. Bij God is geen mijn en dijn. Geen nu en straks. Geen haast, ook. Bij God is geen dualiteit, scheiding, of-of. ‘Tijd en plaats zijn stukken, God is één’, schrijft de middeleeuwse mysticus Meester Eckhart. Wie kijkt vanuit menselijk perspectief, ziet alleen de gescheidenheid, de versnipperdheid, de ingedeeldheid in stukjes tijd, in stukjes plaats. Hekje erom, vlaggetje erop: van mij. Wie kijkt vanuit God, kijkt vanuit de eeuwigheid – niet een oneindige hoeveelheid tijd, maar de pure eenheid, waarin alles is opgenomen en elkaar wederzijds doordringt. De eeuwigheid overstijgt alles wat wij zien aan brokken en stukken. God ziet (of is, misschien wel) de eenheid die daaronder of daarin ligt.

Nogmaals: ik schrijf niet dat we daar ooit en gemakkelijk zullen komen, zien door de ogen van God. Maar we kunnen ons wel bewust zijn van wat er gebeurt in zelfs de kortste momenten van contact en communicatie en ervoor kiezen om te blijven proberen te oefenen in zien wat God ziet.

En nu: óp naar de supermarkt. Eens kijken of ik ongeharnast kan blijven.

Marga Haas

∞∞∞

De mooie tekst raakt me. Als ik hem een aantal jaren geleden had gelezen, was onherroepelijk de vraag opgekomen: “Hoe dan?? Ik wil zó graag leren zo te kijken, maar vertel me ALSJEBLIEFT hoe ik dat vaker en langer kan doen?”
En nu, na het volgen van mijn non-duale coachopleiding heb ik handvatten ervoor gekregen en heb ik ook handvatten gekregen om jou, als je dezelfde wens hebt, te kunnen begeleiden.
Mocht je ook willen leren om met/door ogen van Liefde te kunnen kijken, kijk dan op de agenda pagina van deze website.

Mocht je meer mooie teksten van Marga willen lezen, kijk dan op: www.margahaas.nl

Namaste,
Greetje